Legendarna opowieść o Olbrzymie Gambrinus ze Steenvoorde

Pewnego pięknego letniego dnia wstała o tej samej porze co słońce, poszła zawołać ojca i powiedziała do niego tonem, który był zarówno modlitewny, jak i rozkazujący:

"Ojcze, chcę wyjść za mąż w dniu Świętego Legera, nie za Sieur GOBLIN, Wielkiego Kanclerza Châtellenie of CASSEL, jak to rozumiesz, ale za rycerza, który zdoła, po wypiciu mojej wagi w piwie, podnieść jedną ręką wspaniałego wierzchowca, na którym będę siedzieć".

Na te słowa MODRED JUST mógł odpowiedzieć jedynie skinieniem głowy, tak wielka była jego zachcianka, że znacznie przekraczała wszystko, co kiedykolwiek sobie wyobrażał. Wysłał więc wiadomości od zamku do zamku, aby rozpowszechnić wieści.

Los chciał, że grupa lordów zatrzymała się u lorda WATOU kilka lig od STEINFORT. Lordowie WATOU delektowali się dobrym piwem, za którym tak przepadali. Gdy tylko posłaniec MODREDA dostarczył swoją wiadomość lordowi i jego gościom, opuścili go tak szybko, jak to możliwe i wyruszyli do STEINFORT w pośpiechu, mając w pamięci szczęśliwą perspektywę tego małżeństwa. Wśród tych rycerzy był jeden, który mógł spełnić warunki określone przez GUENIEVRE. Tylko on reprezentował profil niezbędny do dokonania tego wyczynu.

Był zbudowany jak dąb. Wystające mięśnie jego kończyn miały obwód beczki piwa. Jego ramiona, szerokie na sześć stóp i trzy cale, podtrzymywały głowę, której surowe rysy budziły współczucie. Ciemnobrązowe włosy okalały rumianą twarz, pośrodku której wystawał nos zakrzywiony w szpic, niczym wici chmielu biegnące wzdłuż jego pasma. Jego brązowe oczy błyszczały odwagą, a równie podkręcone wąsy zdobiły twarz, która emanowała wesołością. Nazywał się JEAN PRIMUS, książę BRABANT, bardziej znany jako "GAMBRINUS".

Gdy dotarli w pobliże wieży kościelnej, zaczęło już zmierzchać i ich pierwszym zmartwieniem było znalezienie miejsca na nocleg. Zajazd na obrzeżach STEINFORT, przy drodze prowadzącej do KASSEL BERG, wydawał się gościnny i zatrzymali się w nim. W ciągu nocy karczmarzowi skończyło się piwo, tak spragnieni byli rycerze.

GAMBRINUS miał wokół siebie najwięcej beczek i następnego dnia został obudzony przez AYMANA, byłego pirata, który został piwowarem, który przyszedł ich szukać. Po dziesięciokrotnym biciu dzwonu zalotnicy dotarli do bram zamku.
Stamtąd zostali zaprowadzeni do dużej sali. Kilka chwil później MODRED JUST, jego żona i córka usiedli wśród nich. Zaprosił ich na polowanie w lesie BEAUVOORDE i na ucztę, podczas której dziczyzna zostanie zjedzona i popita piwem.

GAMBRINUS zabłysnął szczególnie po południu, zabijając wiele jeleni i dzików. Zademonstrował swoje umiejętności posługiwania się łukiem i strzałami, a także procą.

W środku gęstwiny zabójcy w szale wypłoszyli ogromnego dzika. Wszyscy dworzanie wycofali się, z wyjątkiem GAMBRINUSA.

Używając swojej procy, rzucił kamieniem z taką siłą i zręcznością, że dzik upadł na ziemię z pękniętą czaszką. Wydarzenie to wywołało spore poruszenie i potwierdziło odwagę rycerza, który był jednak bardzo wrażliwy, jak pokazała dalsza część historii.

Był na czatach i przygotowywał się, gdy z krzaków wyszła łania. GAMBRINUS natychmiast poprosił, aby nikt do niej nie celował i oddał strzał w powietrze, aby ją odstraszyć. Ten delikatny gest bardzo ucieszył GUENIEVRE, która podziękowała mu obiecującym uśmiechem, jakiego nikt nigdy wcześniej nie widział.

Następny dzień upłynął na odpoczynku i przygotowaniach do uroczystości. Świt wstał bardzo wcześnie na horyzoncie, a ulice miasta ożyły wczesnym rankiem.

Saint Léger zapowiadało się szczególnie pięknie. Pierwsze promienie słońca sprawiły, że sztandary z herbem Flandrii rozbłysły. Zdobiły one cały plac, na którym sprytni kupcy wystawiali swoje tkaniny i towary, wiedząc, że ludzie tłumnie przybędą w tym wyjątkowym dniu. Z balkonów domów STEINFORT można było dostrzec pofalowane kształty wysokich herbów majestatycznie górujących nad konkurentami.

Napływali ze wszystkich stron, a za nimi ich giermkowie i przyjaciele. Sieur de WATOU przybył jako pierwszy, a dziedziniec zamków został wkrótce udekorowany herbami i załogami wszystkich lordów. Najbardziej znaczące było przybycie Wielkiego Kanclerza de Cassel, który został ogłoszony przez triumfalne trąby. Poprzedzała go duża liczba rycerzy w lśniących zbrojach.

Zegar słoneczny wskazywał wpół do jedenastej, gdy ostatni z naszych trzeźwo ubranych GAMBRINUSÓW pojawił się na drugim końcu dziedzińca. Ustawił się obok swoich rywali, ku okrzykom Sieur GOBLINA.

MODRED the JUST powitał ich i jasno wyjaśnił zasady konkursu.

Po dwukrotnym klaśnięciu w dłonie, z tyłu dziedzińca pojawiła się długa kolejka stronników, przynosząc bocki i beczki, aby zawody mogły się rozpocząć. Powiedziano, że aby zdać drugi test, trzeba wypić 55 kufli. Na początku kufle zostały szybko opróżnione i nikt szczególnie się nie wyróżniał. Ale gdy słońce wzeszło na niebie, a poziom piwa w beczkach spadł, liczba kandydatów zmalała. Niektórzy zrezygnowali, wtykając głowy do beczek, ponieważ byli tak pijani.

Tylko Sieur GOBLIN, Sieur de WATOU i DUC de BRABANT zobaczyli dno beczki po dobrej godzinie ciężkiej pracy. Nie tracąc czasu, giermek przyprowadził konia GUENIEVRE z jego białymi piórami. Tłum zamilkł, gdy księżniczka usiadła na koniu. Sieur GOBLIN, biorąc pod uwagę jego rangę, miał pierwszeństwo i wystąpił pierwszy, aby wystawić swoją siłę na próbę.

Po chwili namysłu wydał głośny okrzyk i gwałtownie podniósł zwierzę. Widzowie wiwatowali na cześć rycerza, który już uważał się za zwycięzcę. Przeszedł przed trybuną honorową, gdzie pogratulował mu MODRED le JUSTE. Następnie zaczął drwić z dwóch pozostałych pretendentów, patrząc na nich z góry, jakby wybierał zwierzę do swojego stada. Następnie przyszła kolej na Sieur de WATOU, który zataczał się do przodu. Zanim dokonał swojego wyczynu, chciał pozdrowić księżniczkę, ale jego głowa opadła i stracił przytomność pod kopytami konia. Giermkowie oblali go wodą, aby się obudził i mógł ustąpić miejsca ostatniemu zawodnikowi. Wszyscy zgodzili się, że GOBLIN jest zwycięzcą, ponieważ nikt nie sądził, że GAMBRINUS może zrobić to lepiej. Kiedy dotarł do wierzchowca, nie wygłosił żadnych przemówień i bez wahania, ku zdumieniu wszystkich, podniósł GUENIEVRE.

Dokonawszy tego wyczynu, nadal niosąc swój ciężar, aby zapewnić zwycięstwo, udał się na trybuny, gdzie stał opat JEROME, który miał ogłosić błogosławieństwo zaślubin. Opat był zachwycony gestem bohatera i pobłogosławił go. Następnie zachęcił go, aby pozwolił GUENIEVRE postawić stopę z powrotem na ziemi, tak bardzo był przerażony. Wszyscy zauważyli jego przerażenie, ponieważ za każdym razem, gdy zawodnik poddawał się testowi, szybko podpisywał się i zamykał oczy, mrucząc modlitwy.